Podróże małe i duże: MALOWANE MIASTA W SZWAJCARII

Stein am Rhein; gotycka brama miejska

Główna ulica miasta

POPOŁUDNIE W STEIN AM RHEIN

Wczesnym popołudniem, pod słonecznym błękitem nieoczekiwanym po„łzawym” poranku, jechałam do Stein am Rhein, małego miasta w kantonie Schaffhausen, liczącego ok.3000 mieszkańców, leżącego pośród zielonych wzgórz pokrytych łąkami, ogrodami i winnicami.

Stein am Rhein rozwijało się na brzegach Renu, w pobliżu odnogi Jeziora Bodeńskiego.

Idąc wśród kolorowych klombów pełnych jesiennych kwiatów przeszłam pod średniowieczną bramą z zabytkowymi murami obronnymi; można było wśród nich zauważyć miejsca, gdzie tworzyły je także domy mieszkalne.

Pod bramą zwieńczoną wieżą „cofnęłam się” w czasie do przełomu XV i XVI w, a więc parę stuleci wstecz. Trasa mego spaceru nie była długa, bo tylko ok. pół kilometra w jedną stronę, ale za to jaki ciekawy, stylowo – nastrojowy i kolorowy był ten spacer – przez szwajcarskie późne średniowiecze i renesans!

Starówkę w Stein am Rhein stanowi regularny układ wąskich uliczek.

Elewacje domów ozdobiono barwnymi freskami, rzeźbionymi i malowanymi wykuszami, krużgankami, a okna często przystrajały kwiaty. Idąc główną ulicą Starego Miasta łączącą bramę z ratuszem, rozglądałam się ciekawie, nie spieszyłam się, choć zewsząd - jakże nęcąco - pachniała mi kawa i wytrwale „pstrykałam” fotki. Ileż w tych wiekowych kamienicach – większych i mniejszych – kafejek, restauracji, winiarni, pensjonatów i hoteli, eleganckich sklepów, sklepików z pamiątkowymi drobiazgami, ile kwiaciarni! Jest też i dom – muzeum, gdzie można zobaczyć codzienne zajęcia mieszkańców sprzed setek lat.

Zaglądałam przez bramy z kołatkami w ukwiecone, przybrane figurkami wewnętrzne dziedzińce. A ulicą „płynął” różnojęzyczny tłum turystów wyposażonych w aparaty fotograficzne i kamery, a było co upamiętniać!. Kto miał ochotę, mógł chwilę spocząć na ławce, których wiele ustawiono przy kwietnikach i kontemplować różnorakie treści obrazów oglądanych na fasadach zabytkowych, sędziwych kamienic.

Ponadczasowe były też kwiaty, całe ich mnóstwo oraz woda w szemrzącej fontannie.

Figura wojownika szwajcarskiego na szczycie kolumny ustawionej w sadzawce z tą fontanną zdobiła starodawną studnię na placu przed siedzibą władz miasta.

To miejsce spodobało mi się najbardziej, no i nie wytrzymałam - na dłuższą chwilę „zakotwiczyłam” w kawiarence przed ratuszem z 1539r i bliskimi mu domami.

Wiele z nich miało swoje nazwy; czasem na elewacji widniała także data powstania.

To była najładniejsze, najciekawsze, dobrze zachowane późnośredniowieczne centrum Starego Miasta. Tu freski były najpiękniejsze, o najbogatszej tematyce:

sceny z historii miasta i kantonu, o tematyce biblijnej, mitologicznej, militarnej, znaki zodiaku; opowiadały o zajęciach, o strojach mieszkańców, o winie, o wojnie i…o moralności. Ta różnorodność tematyczna, bogactwo barw i wykonanie świadczyło o zamożności obywateli miasta.

Znalazłam się w miejscu, gdzie było niezwykle, magicznie, gdzie szarość codzienności przestała dla mnie istnieć, rozmowy i „uśmiechy jak żagielki przepływają nad szklanek brzękiem; zagłusza słowa wszelkie hałas barw…”( słowa starej piosenki), a wszystko tonęło w zapachu kawy, czekolady, wina…

Sączyłam ją wolno, wolniutko…wreszcie poszłam dalej tą fantastyczną, reprezentacyjną ulicą Starówki, która zawiodła mnie w pobliże kościoła i dalej – na bulwar wzdłuż Renu…

Nad miastem dominował zamek Hohenklingen z XIIIw - obecnie hotel, skąd musiał być wspaniały widok na dolinę rzeki, miasto, kościół i klasztor i odnogę Jeziora Bodeńskiego, do którego wpływał Ren.

Niestety, nie miałam możliwości podziwiać widoków z zamkowego wzgórza; czekał mnie bowiem spacer powrotny do miejskiej bramy. Starałam się zatrzymać w pamięci zakątki, malowidła na elewacjach, architekturę zabudowy i wypracowane detale – klamki i kołatki, generalnie – obrazy Stein am Rhein.

Przechodząc pod bramą obejrzałam się za siebie i przypomniałam sobie, że to cudne miasteczko, najpiękniejsze w Szwajcarii zostało przez tragiczną omyłkę zbombardowane przez aliantów w lutym 1945r.

Dzięki mozolnej pracy włożonej w odbudowę i renowację zabytków miasto wróciło do życia ofiarując chętnym zaprzyjaźnienie się z historią i czerpanie z tego przyjemności i relaksu.

Powróciłam – niestety – w XXI wiek, hałaśliwy i niemądrze śpieszący się, Bóg jeden wie, dokąd i dlaczego. Pozostały mi fotografie „perełki” średniowiecznej architektury oraz wspomnienie doznanych wrażeń w ciekawym miejscu na mapie Europy, Stein am Rhein, w pobliżu pięknego Jeziora Bodeńskiego. A potem - były niesamowite wodospady na Renie…

Ewa Utracka