Podróże małe i duże: NAD JEZIOREM BODEŃSKIM

Bregencja nad Jeziorem Bodeńskim

Sąsiednie kurorty

Przystań w Bregencji

JEZIORO BODEŃSKIE

Jezioro Bodeńskie, Jezioro Konstanckie, Morze Szwabskie – takie nazwy

określają jedno z najpiękniejszych jezior Europy, od stuleci uważane przez ludność zamieszkującą jego wybrzeża za święte, szanowane, czczone…

Jego nazwa pochodzi od nazwy prastarej, prawie legendarnej osady Bodman,

usytuowanej w małej zatoczce, wśród wodnych zarośli, zbudowanej na palach –

prawdopodobnie dla obrony, której wiek można tylko oszacować z dużym

przybliżeniem.

Taką informacją „częstuje się”turystów, więc potraktowałam ją jako ciekawostkę,

nie pozbawioną jednak znamion realizmu.

Linia brzegowa jeziora osiąga 273 km długości; graniczą tu ze sobą trzy państwa: Austria, Szwajcaria i Niemcy.

Ludność zamieszkująca wybrzeża posługuje się językiem niemieckim.

Jezioro Bodeńskie leży w dolinie u stóp północnych stoków Alp; najdłuższy fragment jego wybrzeży należy do Niemiec.

To ogromne, prawdziwe „morze”, gdzie przeciwległe brzegi są słabo widoczne, a

miejscami – niewidoczne; w centralnej części akwenu obserwuje się fale takie, jak np

na Bałtyku, które pod wpływem ruchu powietrza uderzają lub tylko muskają piaszczyste plaże kurortów. W skali wieku geologicznego jest „młodym” zbiornikiem wodnym powstałym wskutek topnienia lodowca pod koniec ostatniego zlodowacenia.

Patrząc na powierzchnię lustra jego wód osiągającą ok.540 km2 jest wielkim i głębokim (max. głębokość sięga 254m) rozlewiskiem Renu wpływającego od strony pogranicza austriacko - szwajcarskiego, a wypływającego w pobliżu prastarej, niemieckiej Konstancji.

Aby móc podziwiać niezwykłość tego jeziora wyjeżdżam kolejką na wzgórze Pfander (1064m npm).

Bregencja w dolinie Renu; Alpy nurzają się w chmurach

Bregencja nad Jeziorem Bodeńskim; widok z kolejki

WIDOKI Z GÓRY PFANDER

Z platformy widokowej spoglądam na szmaragdową, lśniącą w promieniach

popołudniowego, wrześniowego słońca, lekko pomarszczoną, pełną spokoju

powierzchnię wód, okolonych pasem jasnych, piaszczystych plaż i zielonych łąk

schodzących do wody; niewielkie zatoki miejscami porastają trzciny, nie brak też i cichych przystani. Z góry oglądam części terytoriów czterech krajów, uwzględniając „lilipucie” księstwo Lichtenstein.

Podziwiam przytulone, otwierające się na jezioro osiedla, kurorty jak urocze Lindau, historyczne miasta szwajcarskie, niemieckie i austriackie jak dostojna, leżąca u stóp góry Pfander, 27-tysięczna Bregencja – ponad półtora tysiąca lat temu rzymski obóz wojskowy ojca cesarza Konstantyna Wielkiego, który to obóz w ciągu 17 stuleci rozrósł się w miasto festiwali kultury i sztuki, piękne, pogodne, z przystanią dla statków.

Wille na stokach góry Pfander i sąsiednich, gospodarstwa, plantacje, ogrody i

sady przechodzą w pokryte jaskrawą zielenią łak pasma wzgórz, ciemną zieleń

niższych łańcuchów górskich i głębokich dolin, horyzont zaś zamykają alpejskie

giganty, masywne, potężne, pięknie wyrzeźbione przez Naturę, już pobielone

śniegiem.

Alpejskie giganty - widok z góry Pfander

Dolina alpejska

Jedną z dolin rozszerzającą się w stronę jeziora przecina świetlista wstążka

„jeszcze młodego” Renu – „ojca rzek” ginącego w jeziorze. Urzeczona widokiem

rozglądam się wokół z zamiarem wyjścia na pobliski szczyt, skąd spodziewam

się jeszcze wspanialszego widoku – panoramy i powoli zaczynam podchodzić

ścieżką.

Powoli ulewa się kończy

ULEWA

Nagle od Pd - zach pojawiło się kłębowisko niewinnych białych obłoków, które

szybko stały się zwałami ciemnych, ciężkich od deszczu chmur. Zerwał się wicher gnający ten zwał nad dolinę Renu, Bregencję i górę Pfander.

Dopadły mnie pierwsze jego podmuchy i pierwsze krople deszczu, więc wycofałam się do oszklonego pomieszczenia, skąd mogłam oglądać rozgrywające się przede mną i wokół widowisko przyrody.

Wśród ulewy, ciemnych chmur i mgły kolejno znikały pasma Alp; początkowo jeszcze lśniła wstęga Renu, lecz i ona szybko znikła w tym szaleństwie kłębiącym się w dolinie jeziora i nad głową, wokół i wszędzie.

Po krótkiej chwili zjawisko zakończyło się równie szybko, jak i zaczęło.

Na „skrzydłach” wiatru odfrunęły gdzieś chmury z deszczem, zrobiło się jasno i

świetliście, skądś wynurzyło się rześkie, umyte słońce, a nad pobliską zieloną doliną pozostało kilka fruwających strzępków lekkiej mgły i parę białych „baranków”.

Tylko krople na szybach, mokra trawa i dwie znikające szybko kałuże świadczyły o pogodowym incydencie w alpejskim stylu.

Jeszcze chwila i w blaskach słońca chylącego się ku zachodowi wsiadam do kabiny kolejki, skąd oglądam rezydencje, niektóre z basenami, na stokach góry, Stare Miasto, urocze ulice, przystań i już wysiadam, by udać się na spacer, „zanurzyć się” w Bregencję, chłonąc przy tym atmosferę tego miasta,pełną spokoju wieczoru, poczucia bezpieczeństwa i dostatku, pospacerować nad jeziorem, a moim myślom towarzyszy cichy zachód słońca wśród chmur.

Ewa Utracka